Alexander Verbeek (@Alex_Verbeek) stelde deze vraag op Twitter. Hij wil deze ervaringen verzamelen voor zijn blog, ik denk als een soort document van onze generatie, de eerste die zeker wist dat mensheid de aarde onleefbaar aan het maken is en de laatste die er misschien nog iets aan kan doen. Afijn….
Ik was al lang bezig met de klimaatzaak
In 2005 deed ik als IT’er een training communicatieve vaardigheden bij de bank waar ik toen werkte, samen met wat trainees uit de financiele hoek. Ik had net ontdekt dat de bank eigenaar was van een kolenmijn en hield een vlammend betoog over waarom de bank over 10 jaar geen eigenaar meer zou zijn van die kolenmijn. Totaal onbegrip en een leuke discussie tijdens de lunch volgde. Ik deed nog een poging om in het MVO-team te komen maar “Lehman” viel en de vacature werd gecanceld. IT werd geoutsourced. Geen idee of ze die mijn nog steeds hebben trouwens. De IT en de tijd hobbelden voort.
Waar merkte ik voor het eerst klimaatverandering
Het was een jaar of vier geleden, het was januari en ik zat op de fiets. Ik was niet zo lang daarvoor verhuisd van Delft naar Weert en was me al wel bewust van het feit dat ik van -2 naar +40 N.A.P. verhuisde. In Delft, waar ik 15 jaar gewoond had en welgeteld 1x naar Schiedam had kunnen schaatsen.
In de winter voor ik verhuisde, had ik uitgekeken naar Weert’s “landklimaat” met iets koudere winters en iets warmere zomers. Die warmere zomers kwamen, de winters niet.
Het was januari, ik zat op de fiets en ik had een trui aan. Ik trapte me in het zweet toen ik dacht ….. Tjemig, wanneer heb ik nou voor het laatst geblauwbekt?
Blauwbekken, kent u die term nog?
Dat je naar het station fietst tegen de oostenwind in en dat je adem bevriest op je wimpers? Dat je op het perron staat te wachten op je vertraagde trein en dat je voeten langzaam gevoelloos worden?
Het kwam als een schok dat ik dat al zo lang niet meer gevoeld had en dat ik nu al een paar winters met alleen een trui aan naar buiten kan. Het was voor mij denk ik het zetje dat nodig was om me echt in te gaan zetten voor de duurzame zaak. Vanaf dat moment begon mijn werk in corporate ICT me steeds meer tegen te staan, niet alleen vanwegen de zinloosheid maar ook vanwegen het gebrek aan concreet iets bijdragen aan wat IK echt belangrijk vond.
Ik herinnerde me nog goed de woorden van een bevriende bankcollega : “you need to put your money where your mouth is”. En ik ben dat sindsdien dan ook steeds maar gaan doen.
De toekomst
Mijn werk nu, ik ben gestopt als IT’er en ben voor mezelf begonnen als duurzaamheidsconsultant, is vervuld van wat ik zo vreselijk miste in de ICT : “concrete vragen van echte mensen helpen oplossen”, meestal van mensen die van het gas afwillen, heerlijk. Ik heb een eigen visie ontwikkeld en ik vind niks fijner dan die te delen met mijn publiek en daar dan ook nog mijn geld mee te verdienen! Of ik de planeet kan redden weet ik niet maar als ik het LED-je straks uitblaas zijn er minstens 10.000 Nederlandse huizen meer van het gas af dan als ik mijn blauwbekervaring niet had gehad.
Lars Boelen
