Liep vandaag tegen een mooie persoonlijke blog aan over een geërfde ring. Omdat ik zelf vorige week het horloge van mijn pa erfde raakte dat stuk me, en wil hier nu graag het verhaal van mijn nieuwe klokkie vertellen.

Eerst maar eens wat over mijn pa vertellen. Gerard Boelen was projectleider bij de Hollandse Beton Groep, buitenlandivisie Interbeton. Tegenwoordig heet iedereen die de upgrade van Office 2010 naar 2013 begeleidt “projectleider” maar mijn pa was van het soort die met een arm vol injecties tegen ziektes die nu niet eens meer bestaan midden in het oerwoud gedropt werd en tegen zijn mannen zei: links de ingang van het vliegveld, rechts de toegangs weg : “GO”….. En dan een jaar later klaar was, binnen budget en met minder doden dan gepland. Zo’n man dus.

Ons gezin was mee en woonde in Port Harcourt. Communicatie met Nederland ging nog via Radio Scheveningen en later met een telex op kantoor in de stad. Brieven van opa en oma kwamen op heel dun blauw vloeipapier. Naar school gingen we op de Shell Compound. Prachtige herinneringen.

IMG_4226.JPG

In 1975 bouwde Saoedi Arabië een nieuwe containerhaven bij de stad Dammam. Een Duits-Nederlands conglomeraat (DC22) bouwde de haven voor de kust met baggerschepen en een eindeloze hoeveelheid caissons (waar mijn pa voor tekende). Tijdens de voorbereidingen kwam mijn pa een keer terug op Schiphol voor overleg op het hoofdkantoor in Rijswijk. De reis werd toen tweewekelijks gemaakt dus het ophalen was, hoewel elke keer feest, routine geworden. 1 van die keren duurde het een hele poos voordat Pa langs de douane mocht.

Wat bleek? Hij had in Saudi besprekingen gevoerd en die waren blijkbaar tot genoegen van de dienstdoende Sjeik verlopen want die had mijn pa en zijn Duitse compagnon een klokkie kado gedaan. Je moet hier weten dat mijn vader echt helemaal niets gaf om statussymbolen. Hij droeg nog het opwindhorloge uit zijn studententijd en de enige luxe die hij zich permitteerde was een nieuwe Samsonite elk jaar (die dan ook volkomen versleten was van alle MacGyver avonturen). Afijn. De douanier van dienst zag het klokkie om pols van mijn pa en vroeg of hij het eens mocht bekijken.
Mijn pa gaf het horloge af en kreeg even later te horen dat hij 2000 gulden invoerrechten moest betalen. Mijn pa moest keihard lachen en zei dat ‘ie het horloge mocht houden. Aangezien we twee maanden later zouden emigreren naar Saudi stond de douanier uiteindelijk toe om het horloge weer mee te nemen. Het horloge heeft daarna 20 jaar non-stop perfect gewerkt in de meest extreme omstandigheden en toen ik het vorige week in handen kreeg begon het, na 18 jaar stilstaan, mijn pa overleed in 1997 aan malaria, door de beweging vanzelf weer te lopen.

Ik vond het nooit een echt mooi horloge, maar het voelt toch heel bijzonder om het nu te dragen. Ik zal veel aan hem denken als ik de verantwoordelijkheid voor de upgrade naar de nieuwste versie van Office op me neem.


Reacties

Geef een reactie

Het e-mailadres wordt niet gepubliceerd. Vereiste velden zijn gemarkeerd met *